فاصله بین بافت های مختلف توسط بافتی به نام بافت پیوندی پر می شود.
این بافت فضای بین سلولی زیادی دارد و از اجزای زیر تشکیل شده است:
بافت پیوندی سست انعطاف پذیر ترین نوع بافت پیوندی است.
این بافت پشتیبان بافت پوششی است و پوست را به ماهیچه های زیرین متصل می کند.
ماده زمینه ای آن شفاف از جنس گلیکو پروتئین می باشد.
این نوع از بافت پیوندی به علت داشتن تعداد زیادی سلول چربی، بزرگترین ذخیره انرژی بدن محسوب می شود. همچنین می تواند محافظی در برابر ضربه بوده و عایق حرارتی باشد.
بافت پیوندی چربی در کف دست ها و پاها، اپی کارد قلب، اطراف کلیه ها و لایه بیرونی لوله گوارش وجود دارد.
این نوع بافت پیوندی که در لایه های مختلف قلب وجود دارد، نقش محافظتی دارد.
در ساختار آن رشته های پروتئینی زیادی وجود دارد و مقاومت آن در برابر کشش بیش از بافت پیوندی سست می باشد.
اگر چه عجیب به نظر می رسد اما خون نیز نوعی بافت پیوندی است که از ماده زمینه ای پلاسما و سلول های خونی تشکیل شده است.
اگر میزان رشته های کشسان در بافت پیوندی زیاد باشد، بافت غضروفی نامیده می شود. مجرای نای و نایژه از این نوع بافت پیوندی تشکیل شده اند.
استخوان به علت داشتن کلسیم و رشته های کلاژن زیاد، سخت ترین بافت پیوندی می باشد.